Bradaaaa

Bradaaaas & Chickies (of eigenlijk gewoon hoi EJ),

Het werd na een maandje of 5 toch wel weer tijd voor een reallife story. En aangezien de Gouden Kooi zich gisteravond blijbkaar in de Woodies afspeelde vond ik het wel een mooie gelegenheid. Ik ga nu niet de sappigste, kutste en domste details bespreken, maar wel de leukste!
Laten we beginnen om 21.00 toen de Gulden Draken, de Canei, de vieze Moskou drank, de dummies en de kaarten op tafel kwamen. Het king(z)en kon beginnen! En wat heb ik genoten, ik moet alleen wel zeggen dat toen het spel afgelopen was ik nog steeds bang was dat ik moest adden (jezus wat staat dat mongool met een d, maar dat hebben we gister ook weer geleerd) als ik een keer oké of nee zei, of als ik vergat mn elleboog even lekker op de tafel/bar te beuken. Beetje jammer dat ik daar toen wel aan dacht en niet tijdens het spel maargoed toch vond ik mezelf wel de King (ja of Queen) met mn question & tumbmaster tegelijk. Maar misschien was Nina wel de Queen aangezien die het blijkbaar chill vond om elke x ff een adje te mogen nemen (ja volgens mij deed ze het expres, als laatste die thumbmaster volgen en gewoon lekker antwoord geven aan de questionmaster, vooral ook heel vaak achter elkaar nee zeggen, tja zo gaat dat).
Nadat het spel 'abrupt' aan zn einde gekomen was (hihihi), was het toch wel tijd voor een spelletje, of 3, WieBenIk. Na ongeveer 86 hints en aanwijzingen kwam ik erachter dat ik toch echt de koning (ja alweer) was, namelijk onze geliefde Huntie. En was EJ weer de grootste nerd die echt het makkelijkst te raden had maar het uiteraard niet wist. Maakt ook allemaal niet uit, de volgende ronde maakte je alles goed toen er een lo(c)k voor je briefje zat!
Ondertussen was het de hoogste tijd geworden om ons richting Woodies te gaan begeven en stapten we bepakt, bezakt en bezopen (???) op de fiets waar het onderwerp Gouden Kooi een hoge emotionele waarde had.
In de Woodies zelf was het feest al in volle gang, of nouja halve gang dan, met breezersletjes en superdudes. Laten we het erop houden dat het een mooie avond was, afgezien van pak m beet een uurtje? Na een uur of 3 was ik doof aan één oor door ons aller EJ die zn stembanden uit zn keel heeft geschreeuwd (ja in mijn oor dus) en als ze er niet uitgeschreeuwd zijn dan heeft ie ze er wel uitgeshaked, want, om even met zijn woorden te spreken, choleraaaaa wat ging dat hard!
Toen ik even later even in een dipje zat en mezelf aan de bar nestelde kwam ik daar een zekere persoon tegen. Het was EJ! Ook hij zag in dat ie geen leven meer had en dus chillden we als echte matties rustug verder; perfectly together uhu. Toen we het echt niet meer trokken hebben we onszelf, en de rest, maar bij elkaar geraapt en zijn naar buiten gesjokt om een mooie, spannende, emotionele en achteraf zeer gewaardeerde fietstocht tegemoet te gaan.
Op onze fiets hebben we standaard geen licht, want dat is natuurlijk cool. Maar als de politie ons dan even passeert, weten we niet hoe snel we van onze fiets af moeten jumpen of snel een sluiproute te nemen. Wat achteraf gezien natuurlijk ook supercool is van ons, want zooooooooheeeeeeeeeee pieter heeft lekker wel een bekeuring omdat ie geen licht heeft en wij lekker nieeeeeet. Toch kan ik niet ontkennen dat de angst diep van binnen wel bleef dat ik opeens aangehouden zou worden omdat ik geen voor- en achterlicht had en ook nog eens geen ID bij me had, maar toen ik veilig (of nouja veilig) thuis was kon ik opgelucht ademhalen.
Na een interessant verhaal over voorbinddildo's waren Lon en EJ misschien een beetje van slag, aangezien Lon eerst even spontaan Nina's fiets liet vallen en daarom maar achterop ging zitten bij EJ (Nina nam het even heel nonchie over door met 2 fietsen te fietsen en ook nog is te smsen, jawel, een natuurtalent). Die twee aangeslagen idioten op 1 fiets gaat natuurlijk al helemaal niet lang goed en ik snap dan ook niet helemaal van mezelf waarom ik ernaast ben gaan fietsen, want in een flits werd ik aangereden door EJ (of door Lon want zij trapte) en voor ik het wist lag ik in een denneboom of misschien wel een conifeer(yes, nu hoefde ik niet te adden, ik wist een boom!). Na die pitstop waar iedereen even zn buikspieren bijwerkte konden we de tocht voortzetten in het tempo van ongeveer een halve centimeter per uur en ik moet zeggen ik vond het heerlijk.
Thuis aangekomen zag EJ het allemaal niet meer zitten en nestelde zich maar op de stoep tegen het hek aan, wat overigens vast heel comfortabel moet hebben gelegen want vanmorgen toen ik wakker werd lag ie er nog!
Vlak voor ik ging slapen hoorde ik nog een raar geluid van buiten en, nieuwsgierig als ik ben, kon ik het niet laten om nog even een kijkje te nemen. Je weet natuurlijk maar nooit, straks staat Don Diablo voor je deur! Maar dat was helaas niet het geval, het was Herr Mol met zn basviool die me nog even een weltrustenserenade aanbood....
De Gouden Kooi was weer afgelopen en eindelijk kon ik mn voeten rust geven in mn heerlijke bedje!
Voor nu zeg ik tot ziens!

PS Volgende x kan je gewoon bínnen blijven slapen hoor EJ