Geachte Erik (-Jan),

Dit gedrag van jou vind ik een klein beetje misplaatst. Wat kan ik er nou aan doen dat jij zo'n scharminkeltje van nog geen 35 kilo bent? Dat jij je frustraties dan loslaat op mij kan ik begrijpen, maar laten we gewoon even eerlijk blijven. Het feit dat ik JOU de schuld geef is gewoon zeer verklaarbaar en uiteraard hartstikke logisch slllhhhh! Jij houdt mij weken voor het lapje, maakt me blij met een dooie mus door te zeggen dat je naar je opa moet, verzint dingen die noch kant noch wal raken over ene N. Magikinje en geeft dan per slot van rekening nog maar even mij de schuld van dat ik op de grond lag te creperen van de pijn, terwijl jij met je skelettenhoofd de boel van een afstandje stond te bekijken en in je broek piste van het lachen! Ik lach jou toch ook niet uit als je op het schoolplein in je string twister staat te doen.. in je eentje! Dat moet allemaal kunnen en dat ik daar dan gewoon op de grond lig (door jou!) dat moet je maar accepteren, hoor je me? Mijn reactievermogen laat me op cruciale momenten wel is in de steek en dat is een sinistere zaak waar vooral niet mee gespot moet worden. Ik hoop dat je mijn situatie nu een beetje begrijpt en dat we er samen uit kunnen komen...